บทนำคุณนายซาอุฯ (ฉบับบ้านโคกอีรวย) นิยายอ่านฟรีจบเรื่อง
บทนำคุณนายซาอุฯ
หลังจากหลุดจากสภาวะตรากตรำจากงาน ปลายนิ้วที่ค้างอยู่กับเมาส์เลเซอร์ก็มีโอกาสท่องเข้าไปในโลกอินเตอร์เน็ตอย่างอิสระเสรี จากเว็บไซต์นั้นเข้าเว็บไซต์นี้ ก่อนจะย้อนกลับสู่ YouTube อย่างเคยมือ และขณะที่ดวงตากำลังหลับสู่ห้วงพักผ่อนชั่วคราว อยู่ๆ เสียงเพลง “น้ำตาเมียซาอุฯ” จากนักร้องหมอลำชื่อดังในอดีต คุณพิมพา พรศิริ ก็ดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งใจ
…คิด มา อุรา ช้ำ หนัก
ผัว รัก ไม่เคย ส่ง เงิน
รู้ ข่าว ปวดร้าว เหลือเกิน
เมื่อรู้ ว่า เงิน ไม่มา ถึงเมีย…
“นานแค่ไหนแล้วน้ออออ..ที่ไม่ได้ฟังเพลงนี้…แก่จริงๆ จังๆ ก็คราวนี้แหละ…เฮ้อ!…ทำไมเวลาถึงเร็วจังเลย”
…พ่อ แม่ ผัว รับ เต็มที่
เพราะเงินจากพี่ ที่ซาอุดิ อาระเบีย
ส่งมาให้ ใช้ กัน นัวเนีย
ส่วน ลูก เมีย นั่งเลีย น้ำ ตา…
บ้านโคกอีรวย
ภาพหมู่บ้านเล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่กลางป่าเต็งรังทางภาคอีสานตอนล่าง ห่างจากแม่น้ำมูลราว 10 กิโลเมตรที่ชื่อ “บ้านโคกอีรวย” ก็ผุดขึ้นมาในหัว
…ก่อน ไป ใช้เงิน เป็นก้อน
ที่ นาดอน ก็เป็นของ ภรรยา
เอาไปจำนอง ค่าประกัน นายหน้า
พอได้เหินฟ้า ก็ทำ ท่า ลืมเมีย…
ถึงแม้จะชื่อ “บ้านโคกอีรวย” แต่เกือบทุกครัวเรือนหลังคาก็ยังมุงด้วยแผ่นสังกะสีเก่าๆ สลับใบหญ้าคาแห้งๆ ที่บรรดาแมงหวี่ แมงวันชอบมาใช้เป็นสถานที่สมสู่ในยามหน้าแล้ง คงมีแต่บ้านเจ๊กเตี้ยหลังเดียวที่เสมือนตลาดชุมชนติดกับหน้าวัดโคกอีรวยเท่านั้นที่หลังคามุงด้วยกระเบื้องสีปูน อันบ่งบอกถึงฐานะได้ชัดเจนที่สุด ภาพดินท้องหนองกะเดาทางทิศเหนือเฉียงไปทางตะวันออกของหมู่บ้านแตกระแหงแทรกเข้ามาในหัว มโนภาพจากอดีตอันไกลโพ้นก็เรียงลำดับให้เห็นอย่างต่อเนื่อง…
…เสียใจเด้ อกเพแตกแหล่ง
พีบ่น่า กลั่นแกล้ง
กลั่นแกล้ง ให้เมียเก่า เศร้าหมอง
พ่อแม่น้อง ฮ่องไล่ เมียหนี
ซังลูกเขยอับปรีย์ ไล่หนีสู่แลงเซ่า…
ถึงจะแตกระแหงไปทั้งท้องหนอง แต่มันก็แตกระแหงด้วยความเพลิดเพลิน เพราะที่ตรงนี้คือซุบเปอร์มาร์เก็ตชั้นดีประจำหมู่บ้าน ใครใคร่พิสมัยจะออกไปช๊อบปิ้งตอนกลางวันแดดจัดๆ ก็จะหิ้วขวดพลาสติกใส่น้ำดื่มถือจอบเสียมสะพายข้อง (อุปกรณ์ใส่ปลาสานด้วยไม้ไผ่) เดินตามก้นกันไปเพื่อหากบ-เขียด-หอย-ปู-ที่แอบหลบความแห้งแล้งลงไปอยู่ใต้ดินและในซอกของรอยระแหงก็ไม่เว้น ส่วนใครชอบออกช๊อบปิ้งเวลากลางคืนก็จะติดตะเกียงเจ้าพายุมุ่งหน้าสู่หนองน้ำแห่งนี้เพื่อจับเขียด-แมงจีนูน-หรือจิ้งหรีดที่จะออกมาเลียน้ำค้างในยามค่ำคืนจนได้ลูกได้เมียกันไปหลายคู่
…แก้ไม่ตก ก็คือหัวอก ผู้ เป็นเมีย
เรื่องไหนเสีย ก็ว่าแต่เมีย ซาอุ
สิ่งทำดี ทำไมไม่มี ใครรู้
เมีย ซาอุ ไม่ได้ชั่ว ทุกคน…
ความแห้งแล้งกันดานไม่เคยปราณีต่อสัตว์น้ำน้อย-ใหญ่ที่เคยอาศัยอยู่ในหนองน้ำแห่งนี้ ผิดกับคนในบ้านโคกอีรวยที่เพลิดเพลินกับมันได้ทุกฤดูกาล…เฮ้ย! สวรรค์บ้านนาแท้ๆ เลยนะหนองกะเดาเนี้ย…
ขณะที่ผมกำลังหลับตาติดในห้วงอดีตด้วยความเพลิดเพลิน…อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล…”
(วันนี้พาคุณนายซาอุฯ มาโรงพยาบาล…)
“คุณนายเป็นอะไร”
(อ้อ! ช่วงนี้แกเหนื่อยง่ายไปหน่อย เป็นเพราะอากาศร้อนหรืออะไรก็ไม่รู้ กลัวโรคเก่าจะกลับมา)
“OK…ถ้ามีอะไรก็โทรกลับมานะ…ฝากคิดถึงคุณนายซาอุฯ ของเราด้วย”
(ได้…มีไรจะโทรบอก…บายยยย…)
หลังวางสายภาพงานวัดพระเจ้าใหญ่บ้านหัวแฮดที่คุณนายซาอุฯ เคยเล่าให้ฟังก็เรียงลำดับราวกับภาพถ่ายจากเครื่องฉายสไลด์โบราณที่รันขยับอย่างไม่มีวันจบสิ้น มันทั้งอิ่มเอมและขมขื่นในบริบทเดียวกัน
…..ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่บทนิยายตีแผ่เรื่องจริงในอดีต “คุณนายซาอุฯ” (ฉบับบ้านโคกอีรวย) ไปพร้อมกับคนเขียนได้ ณ บัดนี้…..
จบ บทนำคุณนายซาอุ (ฉบับบ้านโคกอีรวย)
