นิยายอ่านฟรีจบเรื่อง นินจาเลือดซามูไร บทที่11 ปักษาคืนรัง คืนฟ้าสีนิล ปลายสัปดาห์ที่ 2 ของฤดูหนาว หิมะที่ทับถมบนพื้นดินตั้งแต่เมื่อคืนก่อนยังไม่ทันละลาย
นินจาเลือดซามูไร บทที่11
ปักษาคืนรัง1
คืนฟ้าสีนิล ปลายสัปดาห์ที่ 2 ของฤดูหนาว หิมะที่ทับถมบนพื้นดินตั้งแต่เมื่อคืนก่อนยังไม่ทันละลาย ก็มีเคล้าลางของพายุลูกใหม่กำลังจะเข้ามาในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า นับตั้งแต่ซามิโอะจากไปเมื่อสามเดือนก่อน เซดะก็ปล่อยให้ความเหงาเข้ามาเป็นเพื่อนได้โดยง่าย คืนนี้เขาอยู่ในชุดกิโมโนสีน้ำตาลสำหรับฤดูหนาวที่มิกิเตรียมไว้ให้ เขาออกมานั่งเหม่อมองที่ขอบฟ้าทางทิศตะวันตก เหมือนมีหลายเรื่องให้คิดตามที่จิตพิรุธบอก แต่ก็ยังไม่แน่ใจนักว่ามันเรื่องอะไรกันแน่ที่ทำให้รู้สึกประหลาดได้ถึงเพียงนี้ จนกระทั้งเสียงของยาสุที่อยู่ในเรือนน้ำชา สั่งมิกิให้มาตามเข้าไปพบ แต่เขาก็ทำเป็นไม่ได้ยิน กระทั้งเสียงฝีเท้าของคนรับคำสั่งใกล้เข้ามา ในใจอยากจะถอดกายทิพย์แล้วหนีไปเสียให้พ้น แต่สิ่งที่ยาสุต้องการคุยด้วยก็เป็นเรื่องน่าสนใจไม่น้อยไปกว่ากัน
“คุณชายนั่งอยู่ตรงนี้เอง ท่านพ่อเรียกหาเจ้าคะ” มิกิซอยเท้าสั้นเข้ามานั่งในแบบของนางและก้มศีรษะลงนิดๆทางด้านหลัง เซดะพยักหน้าอย่างไร้อารมณ์ เขาลุกเดินผ่านนางไปตามพื้นระเบียงไม้เก่าๆ ที่ทอดตัวเชื่อมระหว่างเรือนนอนกับเรือนน้ำชาไกลออกไป สายลมจากช่องเขาคุโระอิสีนิลเริ่มหอบเอาเกล็ดหิมะโปรยปรายลงมา แต่ยอดต้นสนมซึที่ขึ้นอยู่รายล้อมตัวปราสาทสีดำยังคงนิ่งเหมือนจะไม่สะทกสะท้าน ไม่มีร่างที่โผจากเงาสู่เงาของเด็กชิโนบิระดับ 1,ระดับ 2 และระดับ 3 ให้เห็นเหมือนคืนก่อน มีเพียงแสงไฟสีส้มสะท้อนผ่านผนังสีขาวตลอดแนวทางเดินเท่านั้นที่ยังบ่งบอกว่ายังมีความเคลื่อนไหวของเหล่านินจาอยู่ และยังช่วยนำทางโดยไม่จำเป็นต้องปรับแสงสว่างจากนัยน์ตาให้เห็นสีเขียวอมเหลืองในความมืดให้ยุ่งยาก
เซดะเดินเข้าไปในเรือนน้ำชาที่มีคนใช้คอยนั่งประจำที่ประตูเลื่อนบานใหญ่ชั้นนอกสุด พวกนางศีรษะหัวต่ำก่อนจะเคาะเป็นสัญญาณ 2 ครั้งจึงเลื่อนเปิดทาง เขาเดินผ่านเข้าไปโดยไม่ได้ทักทายเพื่อนนินจาที่นั่งสมาธิอยู่ในมุมด้านขวา คนใช้ประจำประตูชั้นกลางก็กระทำแบบเดียวกับชั้นแรก เขานึกขำพวกนางที่ต้องทำงานซ้ำๆซากๆตลอดทั้งวันทั้งคืนได้อย่างไม่แสดงอาการเบื่อหน่ายให้เห็น เขาก้มหัวให้นิดๆขณะเดินผ่านเข้าไป
“คุณชาย…เจ้าคะ” เสียงคนใช้ชั้นในสุดดังขึ้นก่อนที่จะเดินไปถึง
“อื่อ!…เข้ามา”อูคาชิ ยาสุตอบกลับจากข้างใน ประตูถูกเลื่อนเปิดช้าๆ เซดะเดินแทรกผ่านเข้าไป แต่ยาสุก็ยังนั่งนิ่งอยู่บนเบาะผ้าสีน้ำตาลดำสลับขาว เขาหลับตาใต้แสงสว่างสีส้มที่กระจายบนผนังทั้ง 4 ด้าน เซดะมองพ่อด้วยอาการแปลกใจนิดๆ ที่คืนนี้มีโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กพร้อมกับถาดและถ้วยกระเบื้องสีน้ำตาลสำหรับน้ำชา 2 ชุด วางเรียงกันอยู่ทั้งๆที่เขาไม่เคยพิศวาสรสชาติขมๆของชาในหุบเขานี้เลย
“ท่านพ่อ”เซดะเอ่ย ยาสุวาดมือเชิญทั้งๆที่ยังหลับตานิ่ง เขายิ่งรู้สึกใจหายวาบกับกิริยาเชื้อเชิญที่ไม่เคยเกิดขึ้น แต่ก็ยอมนั่งลงอย่างว่าง่าย คนใช้แก่ๆวัยใกล้จะ 70 ที่นั่งอยู่ไม่ห่างคลานเข่าเข้ามาพร้อมกับกาน้ำชา นางก้มศีรษะลงจรดพื้น ก่อนจะเริ่มรินจนเต็มทั้ง 2 ชุด
“คืนนี้พิเศษหน่อยนะ ดื่มน้ำชาร้อนๆก่อน” ยาสุลืมตาจ้องเขาพร้อมกับเอ่ยเชิญชวน“พวกเจ้าออกไปข้างนอกได้แล้ว”ยาสุสั่ง คนใช้ชายหญิง ที่นั่งอยู่รอบๆ ทุกคนก้มศีรษะลงจรดพื้นก่อนทยอยกันเดินออกไปจนเหลือแค่พวกเขาเพียงลำพัง จิตพิรุธของเซดะเริ่มวิตกเมื่อเห็นในสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้น
“ท่านพ่อ มีอะไรพิเศษจะคุยกับข้า” เซดะถามอย่างคนระมัดระวังตัว
“เรื่องที่เจ้าอยากรู้มากที่สุดไงละ…ข้าจะไม่ปิดบังเจ้าอีกต่อไป” ยาสุพูดเสียงต่ำช้าๆ เหมือนเขาตั้งใจจะให้มันชัดเจนในที่เดียว เซดะตกใจแทบจะสำลักน้ำชาที่พึ่งยกจรดริมฝีปาก เขารีบวางถ้วยกระเบื้องในมือลงที่เดิม
“มันเกิดอะไรขึ้น แต่ก่อนท่านพ่อเกลียดนักหนาเมื่อข้าถามถึงเรื่องนี้…มีอะไรมากกว่าสิ่งที่ข้าควรจะรู้อย่างนั้นหรือ” พูดจบ ทั้งคู่ก็นิ่ง…ยาสุจิบชานิดๆ…ใบหน้าที่เรียบสนิททำให้อีกฝ่ายเริ่มกลัว จนอยากจะลุกเดินหนีไปจากตรงนั้นให้ไวที่สุด
“ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องรู้ความจริงเซดะคุง”
“ท่านพ่อ!”
“…นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้…ชีวิตของเจ้าจะเปลี่ยนไป…” ยาสุพูดอย่างคนใจเย็น แต่กลิ่นของสาเกที่ลอยออกมากับลมหายใจ กำลังตอกย้ำให้เซดะนั่งไม่ติด
“ในที่สุดนิทานของคนเผาถ่าน…ที่ท่านพ่อเคยกรอกหูข้าว่าไม่มีแก่นสารเชื่อถือไม่ได้…ก็เป็นจริงขึ้นมาใช่ไหม” เซดะเอ่ยประโยคนี้เบาๆ
“ใช่!…ข้าโกหกเจ้ามาตลอด…และในเมื่อนิทานของคนเผาถ่านเป็นจริง เจ้าบอกข้าเองมิใช่หรือว่าจะยอมแลกมันกับตำแหน่งคุณชายแห่งหุบเขาอิงะ…”ยาสุตวาดกลับเสียงแข็ง นัยน์ตาของเขาแดงกล่ำทันที ใบหน้าที่เคยเรียบนิ่งกลับเต็มไปด้วยริ้วรอย จนโหนกแก้มยกสูงเขม่นสั่น “พรุ่งนี้! เจ้าไม่ใช่คุณชายอูคาชิและไม่ใช่นักฆ่าชิโนบิอีกต่อไป”
“ท่านพ่อ!”
“มีแต่ดาบคาตานะและทายาทซามูไรที่ไม่ยอมจบสิ้นไปกับกาลเวลา….หึๆ…ความตายเป็นสิ่งบางเบาราวกับขนนก…อย่างมินาโมโตเท่านั้น ที่รอเจ้าอยู่”ยาสุนิ่งสะอึก เหมือนสะดุดความรู้สึกข้างในกับคำพูดของตัวเองเข้าอย่างจัง เขาเชิดหน้าสูงและสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดก่อนจะปล่อยมันทิ้งอย่างระมัดระวัง “เจ้าไม่ใช่อูคาชิ เซดะ…นับตั้งแต่แสงแรกแตะขอบฟ้า ข้าจำเป็น ต้องคืนเจ้าให้กับมินาโมโต จงลืมเงามืดแห่งราตรี ลืมสายฟ้าสีดำผ่ากลางจันทร์เสี้ยวซะ หากต้องการให้พี่น้องอูคาชิได้อยู่ต่อ”
“ท่านพ่อ!”เซดะหลุดตะโกนอย่างสุดจะทน น้ำตาของเขาล้นทะลักออกมา… แต่ดวงตาสื่อดวงตาใต้แสงไฟยังคงสั่นระริก “ท่านพ่อเห็นแก่ตัว…ท่านพ่อกำลังเห็นข้าเป็นสิ้นค้าแลกเปลี่ยน”เซดะพูดพลางใช้หลังมือที่สั่นเทาปาดน้ำตาที่กำลังไหลทิ้ง “…เพื่อพี่น้องอูคาชิ…หึๆ…แล้วข้าละ…ข้าไม่ใช่อูคาชิหรืออย่างไร ข้าไม่ใช่ชิโนบิรึ ตอบข้าซิ…ตอบข้า…ตอบข้ามา”—แพล้ง!—เขาปัดชุดน้ำชาบนโต๊ะญี่ปุ่นกระเด็นแตกกระจายไปทั้งห้อง สติก็หลุดจนยากจะควบคุมได้
“ตอบข้าซิ”—โครม!—เขาตะโกนเสียงสูงขึ้นไปอีก พร้อมๆกับยกโต๊ะญี่ปุ่นที่กั้นกลางเหวี่ยงทะลุผนังออกไปด้านนอกจนมองเห็นมิกิและคนใช้อีกหลายคนกำลังนั่งร้องไห้รวมกันอยู่มุมหนึ่ง แต่ยาสุก็ยังนิ่ง มีเพียงกลิ่นสาเกเท่านั้นที่เซดะสัมผัสได้จากตัวเขาเวลานี้
“ข้าอยากจะถามท่านพ่ออีกข้อหนึ่ง…ยามุดะ ผู้หญิงที่ท่านเอ่ยถึง นางเป็นแม่ของข้าจริงหรือไม่”
“ใช่นางคือแม่ของเจ้า…”
“ฮื่อๆ…นี้ก็นิทานของคนเผาถ่าน” เซดะร้องไห้เสียงดังขึ้น
“นางเกิดมาพร้อมกับวงดาบเสี้ยวจันทรา”
“นี้ก็นิทานของคนเผาถ่าน”
“เซดะ ข้าจำเป็นที่จะต้องคืนเจ้าให้กับมินาโมโต”
“ข้าคือมินาโมโต…โคทาโร่ นี้ก็นิทานบทหนึ่งของคนเผา เผาถ่าน” เซดะตะโกนใส่ด้วยความคับแค้นใจสุดๆ
“สิ่งที่…ชิโนบิแห่งหุบเขาอิงะต้องการก็คือเลือดชิโนบิโนะโมโนะบริสุทธิ์มากกว่า ที่มีอยู่ในตัวเจ้าเพียงครึ่งเดียว”
“ท่านพ่อพูดอะไร….ท่านพูดอะไรออกมา”
“เซดะ…” ยาสุตวาด เรียกสติ
“ทั้งๆที่รู้ ทำไมท่านถึงลักพาตัวข้ามาที่นี้ตั้งแต่แรก…” แต่เสียงที่ตอกกลับแรงขึ้นกว่าหลายเท่า จนโอสุเกะ ฮิเดะและไชอินาริ โจอานที่นั่งฟังอยู่ข้างนอก ถึงกับร้องไห้เสียงดังอย่างไม่อาย “ข้าเกลียดท่าน…ข้าเกลียดท่าน”ทันทีที่เซดะตะโกนคำๆนั้น น้ำตาของยาสุก็ทะลักไหลล้นอาบทั้ง2 แก้มทันที
#ข้าจะทำให้เขาเกียดข้า…เกียดให้ถึงที่สุดนับตั้งแต่บัดนี้จนถึงวันจากลา…มันเป็นทางเดียวที่จะทำให้เขากับข้าลืมกันและกันได้ง่ายขึ้น# พลันเสียงของยาสุก็ผุดขึ้นมาจากความทรงจำ…ของหลายคนโดยเฉพาะ อิเงะสึงิ เคนซึ ,โอสุเกะ ฮิเดะ,อูคาชิ เค็นจิ และอาจารย์โอคิตะ ไออิ
“เวลาที่ผ่านมามันได้พิสูจน์ให้ข้าเห็นแล้วว่า เจ้าควรจะเป็นซามูไร มากกว่าชิโนบิ…ข้าขอตำแหน่งคุณชายแห่งหุบเขาอิงะคืนอย่างที่เจ้าเคยท้าทายไว้กับข้า” ยาสุบีบเสียงพยายามให้มีความเกลียดชังปนออกมาด้วย แต่มือและแขนทั้ง 2 ข้างของชายวัย 70 ปี ก็กำลังสั่นเกร็ง เหมือนมันจะต่อต้าน
“ไม่มีทางอื่นอีกแล้วใช่ไหม…ท่าน…พ่อ” เซดะลดระดับเสียง เหมือนจะเห็นเนื้อแท้ในความรู้สึกของยาสุได้ชัดมากว่าอาการที่เสแสร้งของเขา
“พรุ่งนี้ เจ้าจะต้องเป็น คุณชายมินาโมโต โคทาโร่ พ่อ…”ยาสุสะดุดคำสรรพนามที่เอ่ย เขากลืนน้ำลายลงคอเฮือกหนึ่ง “พ่อ…ข้าขอโทษ นิทานของคนเผาถ่านเป็นเรื่องจริงทั้งหมด…ไชอินาริ โจอานชนะข้าแล้ว พ่อ…เอ่อ ข้ารับปากจะให้เขาได้เข้าสอบอัครนินจัตสึเป็นกรณีพิเศษ”ในที่สุดยาสุก็ทนไม่ได้อีกต่อไป
“เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายจากคุณชายแห่งหุบเขาอิงะ”เซดะฝืนพูด เขามองผ่านผนังที่ขาดโหว่ไปยังโจอาน
“คุณชาย….คุณชาย…ฮื้อๆ…คุณชาย ฮื้อๆๆๆ” โจอานร้องไห้เสียงดัง…และดูเหมือนจะไม่หยุดลงง่ายๆ ยาสุทรุดลงกับพื้นพร้อมกับช้อนร่างเซดะขึ้นมากอด
“เจ้าจะต้องโชคดี….คุณชายมินาโมโต…ข้าจะทำให้เจ้าหลับตลอดการเดินทาง”
“ท่านพ่อ!…”
“ข้าต้องรักษาความลับ…เพื่อให้เป็นความลับไปตลอดกาล”
“…บอกโจอาน แทนข้าด้วย…ว่าสัญญาชิโนบิ ไม่มีวันตาย…” เซดะพูดเสียงสั่นเครือพร้อมกับเบิกตาที่เปียกชุ่มกว้างพร้อมจะรับมนต์สะกดชิโนบิจากดวงตาสู่ดวงตา เขาใช้ปลายนิ้วแตะน้ำชาที่ไหลนองอยู่กับพื้น และกัดฟันในเฮือกสุดท้าย เขียนประโยคๆหนึ่ง แทนความรู้สึก ก่อนทุกอย่างจะดับวูบลง…“ข้ารัก……….ท่าน…พ่อ”
“ข้ารักชิโนบิ”
“ลูกพ่อ…ลูกพ่อ…ข้ารักเจ้าที่สุด…ข้าลืมเจ้าไม่ได้…คุณชายเจ้าได้ยินข้าไหม…ข้าลืมเจ้าไม่ได้…ข้าเกลียดเจ้าไม่ลง…ลูกพ่อ”ยาสุแผดเสียงดังจนตัวเองแทบจะหลุดลอยจากพื้น เขาร้องไห้ไม่ต่างอะไรกับเด็กๆ ในขณะที่ร่างของเซดะก็หลับลึกอยู่ในอ้อมกอดที่สั่นเกร็ง ขณะเดียวกันนินจาในชุดพลางสีเดียวกับหิมะกว่า 20 คนที่เตรียมพร้อมอยู่ด้านนอก ก็โผวูบเข้ามายืนนิ่งล้อมรอบคนทั้งคู่
“เราต้องปล่อยเขาไป…เพื่อความอยู่รอดของเรา” อิเงะสึงิ เคนซึ กระซิบเรียกสติ
“ตอนนี้ ซามิโอะจัง ได้คลอดบุตรชายอย่างที่เราต้องการแล้ว” โอสุเกะ ฮิเดะรายงานต่อ ยาสุค่อยๆเงยหน้าขึ้น เขาฝืนยิ้มบางๆในแสงไฟสีส้ม…แต่ก็ยังเศร้าหนักอย่างฝืนไม่ออกให้หลายคนเห็น
“ขืนเรายังให้คุณชายอยู่ต่อ พวกชิโนบิในหุบเขาโคงะต้องเปิดทางเข้าหมู่บ้านให้กับพันธมิตรของมินาโมโตเล่นงานแน่ๆ”ยูกาว่า ชิการุกระแทกเสียงแข็งกร้าวที่ด้านหลัง เหมือนจะมีเขาเพียงคนเดียวที่อยากจะไล่ เซดะ ไปให้พ้นหูพ้นตาในเวลานี้
“ยามุดะ มาถึงไหนแล้ว” ยาสุถามกลับ พร้อมกับเช็ดน้ำตาที่อาบทั้งสองแก้มอย่างรวดเร็ว
“ครึ่งทางในป่าใกล้เขตุมิเอะ…แต่ตอนนี้คุณชายต้องไปแล้วละ…ก่อนที่เขาจะตื่น” อิเงะสึงิ เคนซึกำชับซ้ำ 2 ยาสุจึงยอมส่งร่างเซดะให้กับนินจา 2 คนที่รอพร้อมอยู่ข้างๆ พวกเขาช่วยกันอุ้มร่างที่กำลังหลับใหลเดินผ่านประตูหลายชั้นออกไปลานโล่งหน้าปราสาทสีดำ
“คุณชาย…คุณชาย” เสียงมิกิดังขึ้นปานจะขาดใจอยู่ด้านใน ก่อนจะพาร่างกระเซอะกระเซิงวิ่งตามพวกเขาออกมา “คุณชายเจ้าคะ!…ฮื้อๆ”
“ข้าจะตามไปส่งคุณชาย ให้ถึงคาโกคุมะ” ไชอินาริ โจอานรีบเสนอตัวทั้งๆที่ไม่ได้รับอนุญาตตั้งแต่แรก
“เจ้าได้เป็นชิโนบิสมใจแล้วนิ…ก็มีสิทธิ์ตัดสินใจได้เหมือนคนอื่นๆ…” เค็นจิรีบบอก
“แต่ แต่ เจ้า เจ้า ต้อง เปลี่ยนชุด ชุด…”
“ขุดพลางหิมะ…” โจอานร้อนใจและดีใจในคำอนุญาตของเค็นจิ
“วู้ๆ….ขอบใจ โจอานคุง ไม่อย่างนั้นใจข้าขาดแน่ๆ” เค็นจิเล่นต่อ เหมือนจงใจจะทำให้บรรยากาศที่เศร้าดีขึ้น
“ข้าอยากส่งคุณชายให้ปลอดภัยด้วยตัวเอง…” โจอานพูดพร้อมกับชำเลืองหางตาไปหยุดที่ด้านหลัง ยูกาว่า ชิการุ อย่างไม่ไว้ใจ ซึ่งดูเหมือนยาสุจะเห็นด้วยกับเขา
“อื้อ…ส่งคุณชายให้ถึงมือฟูจิกาว่า พร้อมกับจดหมายฉบับนี้”ยาสุกดเสียงต่ำและพยายามบีบให้เป็นปกติ เขายื่นซองจดหมายในมือให้โจอานเป็นคนรับผิดชอบ… “นี้คือภารกิจแรกของเจ้า!โจอาน”
“ขอบคุณ…ขอบคุณ…ในที่สุดสัญญาชิโนบิก็ไม่มีวันตาย ข้าจะไม่มีวันลืมว่า ไชอินาริ พ้นจากคนเผาถ่านได้ก็เพราะคุณชาย” โจอานดีใจสุดๆ แต่ก็ยังร้องไห้ออกมาอีกอยู่ดี เขาโผวูบหายไปจากตรงนั้น แต่เพียงเสี้ยวนาทีเขาก็กลับมาพร้อมกับชุดพรางสีหิมะอย่างที่ตั้งใจ จนสร้างความไม่พอใจให้กับ ยูกาว่า ชิการุอย่างเห็นได้ชัด
“ชิ!….”
……….
สายธารไม่เคยหวนคืน……………..ไหลกลับ
ไกลลับเลี้ยวลัดเลาะ……………………..หุบเขา
พรากกราด จากหิน…..พรากมวลหมู่เม็ดดิน
ไกลถิ่นฐานสู่คงคา………..ลอยเคว้งลงเวิ้งนที
อูคาชิ ยาสุ
……….
วันต่อมา
เช้าวันใหม่ท้องฟ้าไม่ค่อยสดใสเท่าไรนัก ลำแสงจากดวงอาทิตย์ยังไม่สามารถส่องลงมาถึงพื้นดินที่ปกคลุมไปด้วยหิมะได้ ไม่มีเสียงนกกระจิบร้องขับขานเหมือนทุกๆวัน ดอกอุเมะที่ถูกหิมะทับถมยังไม่เบ่งบาน เหมือนมันกำลังรอแสงแรก ยามุดะ กลับมาถึงหมู่บ้านตอนฟ้าใกล้สางพร้อมๆกับนินจา แต่อีกกลุ่มที่ไปส่งคุณชายมินาโมโต โคทาโร่ ยังกลับมาไม่ถึง พวกเขาคงต้องหลบนอนอยู่ที่ไหนสักแห่ง รอจนกว่าจะค่ำช่องเขาคุโระอิสีนิล จึงจะเปิดรับอีกครั้ง แต่สำหรับอดีตของคุณชายหุบเขาอิงะ ที่ถูกประมุขแห่งอูคาชิ สะกดจิตให้หลับก่อนจะนำออกสู่ภายนอก เขาก็จะไม่มีวันกลับเข้าสู่หมู่บ้านลึกลับแห่งนี้ได้อีกต่อไป…ถึงแม้จะพยายามสักแค่ไหนก็ตาม
“เจ้าจากพวกเราไป เกือบ 20 ปี ยังเหมือนเดิมเลยนะ ยามุดะ ลูกรัก”ยาสุพึมพำกับร่างที่ยังหลับไม่ได้สติของบุตรสาว
“ช่วยบอกหน่อยสิ ว่าพ่อควรจะดีใจที่เจ้ากลับมา หรือจะเศร้าที่เสียหลานชายไปกันแน่”ยาสุพึมพำต่อ “เซดะไม่ได้จากเราไปใช่ไหม เขาเพียงกลับมาเกิดใหม่ในร่างของทารกเท่านั้น ไม่มีชื่อใดที่เหมาะสมกว่านี้อีกแล้ว อูคาชิ เซดะ ก็ยังคงจะเป็นอูคาชิ เซดะแห่งหุบเขาอิงะต่อไป…หรือเจ้าว่าอย่างไร”ยาสุเหมือนจะใช้สิ่งนี้เพื่อหลอกให้ตัวเองดีขึ้น แสงแรกกำลังสว่างเหนือพื้นหิมะ ดอกอุเมะที่กำลังรอก็ได้เวลาเบ่งบานทั้งๆที่ยังหนาวเหน็บ เหมือนมันกำลังส่งสัญญาณถึงความสุขที่จะกลับมาถึงแม้ว่าเรื่องเศร้าจะยังไม่จางหายไปง่ายๆก็ตาม
……….
อีก 1 เดือนต่อจากนั้น
“คุณชายอูคาชิได้ตายไปจากเราแล้ว แต่ขอบใจ ที่เจ้ายังกลับมาเกิดใหม่ในจุดเดิม…เจ้าจะได้เป็นคุณชายอูคาชิเต็มตัวเสียที ข้าจะให้ชื่อกับเจ้า…ว่า เซดะ คุณชายน้อย…คุณชายอูคาชิ เซดะ” ยาสุ ชูร่างของทารกเพศชายขึ้นเหนือหัว เสียงหัวเราะของเขาดูแหบแห้งจวนจะเป็นเพียงเสียงที่เสแสร้งหลอกๆ
“ไปเอาสาเกมาเลี้ยง กินเนื้อให้เต็มที ต่อจากนี้อีก 3 วันเพื่อทุกคน ฮาๆ…”เขาเชิญชวน แต่ใบหน้าของหลายคนยังคงเศร้า ยาสุมองหน้าทารกในอ้อมแขน ดวงตาพิเศษของคนที่เขาพยายามเกลียดได้ปรากฏชัดขึ้นมาอีกครั้ง
“คุณชายน้อยเซดะ…เฮ…คุณชายเซดะกลับมาอีกครั้งแล้ว”โจอานชายหนุ่มร่างใหญ่นำตะโกนเป็นคนแรกๆ…ทุกคนพยายามสนุก ขาดแต่เพียงอิเงะสึงิ เคนซึคนเดียวเท่านั้นที่หายไป
“คุณชาย…คุณชายน้อยของเรา”หลายคนพยายามยินดี…
“กูจะฆ่ามึง…ไอ้อูคาชิ!” และเป็นเสียงขู่คำราม ในขณะที่ฟันกรามบดขยี้กันอย่างหนักของ ยูกาว่า ชิการุ….
……….
“แม้จะหนาวลึก………………………………จนทรวงสะท้าน
แต่เจ้าก็ยังเบ่งบานในฤดูหิมะ…………โอ้แม่ดอกอุเมะ”
อูคาชิ ยามุดะ
……….
