วันออกเดินทางปลอมๆ คุณนายซาอุฯ บทที่6 (ฉบับบ้านโคกอีรวย) นิยายอ่านฟรีจบเรื่อง
คุณนายซาอุฯ บทที่6
วันออกเดินทางปลอมๆ
เมื่อชายแปลกหน้า 5 คนที่เคยมาบ้านโคกอีรวยกลับมาอีกรอบ ผู้ใหญ่สาซึ่งเป็นผู้ใหญ่บ้านคนปัจจุบันรวมทั้งผู้เฒ่าผู้แก่เกือบทั้งหมู่บ้านก็มารวมตัวกันอีกครั้ง คนที่จะไปทำงานที่ประเทศซาอุฯ ชุดแรกได้ลงชื่อลงนามกันเสร็จเรียบร้อย การเจรจาจ่ายเงินก็เริ่มต้นขึ้น
“เอาละๆ ฟังทางนี้ คนที่สิไปเฮ็ดงาน (ทำงาน) ประเทศซาอุดิอาระเบีย งวดแรก สำหรับบ้านโคกอีรวยมีทั้งหมด 7, 8 เออ! 8 คนเนาะ บัดที่นี้การจ่ายเงินจะแบ่งออกเป็น 2 งวดเด้อ….” ชายที่ชื่ออำนาจยืนบนเก้าอี้ไม้ไผ่พูดเสียงดัง เขาอธิบายขั้นตอนจะเดินทางเป็นข้อๆ โดยเริ่มจากการไปตรวจโรค กระทั้งจบลงด้วยการจะพาไปทำหนังสือเดินทางหรือพลาสปอร์ตกับขอวีซ่าทำงาน โดยรายละเอียดทั้งหมดส่งมอบไว้ที่บ้านผู้ใหญ่สาเพื่อเป็นหลักฐาน ความน่าเชื่อถือจึงเป็นที่น่าพอใจสำหรับหลายคนที่ยังเคลือบแคลงสงสัยอยู่
“อีก 2 มื้อ (2 วัน) ตูข่อย (พวกผม) จะพาไปตรวจโรคที่โคราชเด้อ”
“ป้าด!….ต้องตรวจโรคนำบ่ แล้วพวกตูข่อย (พวกผม) จะเตรียมตัวจังไดบาดทีนี่ (บาดทีนี่= บัดนี้)” ทิดจ่อยที่ลงชื่อเป็นคนสุดท้ายถามขึ้นจากโคนต้นพะยอม (พะยอม ภาษาอีสานเรียกว่าต้น ขะย้อม)
“ฟังต่อๆ…กะบ่ต้องเตรียมตัวอะไรทั้งสิ้น ตูข่อยสิพาไปเอง แล้วถ้าแม้นไผ (แม้ใคร) บ่ผ่านก็จะบ่ได้ไปเด้อสิบอกให้” คุณอำนาจยังไม่ทันจะพูดจบทิดไซก็รีบแทรกแบบคนร้อนใจ
“ถ่าบ่ได้ไป เงินที่จ่ายไปแล้วเด่ สิได้คืนบ่”
“เออ!… แม้นความบักทิดไซ”
“ครับ ถ่าไผบ่ผ่านตรวจโรค เงินที่ผมรับมาวันนี้จะคืนให้ทั้งหมด บ่ต้องห่วง” คุณอำนาจแจงต่อ ก่อนจะได้ยินเสียงหลายคนถอนหายใจออกมายาวๆ
“เป็นจังซี่ (เป็นอย่างนี้) กะว่าไคแน่ (ค่อยยังชั่ว)”
ป่าเต็งรังรอบๆ บ้านโคกอีรวยกำลังโรยใบจนเหลือแต่กิ่งลามไปทั้งป่า หนุ่มๆ ที่จะไปทำงานประเทศซาอุดิอาระเบียต่างเดินทางเข้า-ออกหมู่บ้านเป็นระยะๆ กระทั้งดอกพะยอมเริ่มบาน กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของมันก็ทำให้หัวใจหนุ่มๆ หลายคนเริ่มไหวหวั่น แม่ใหญ่สายพิน แม่ใหญ่ย้อยและแม่ใหญ่สิมถือถาดไก่ต้มคนละตัวเดินผ่านหน้าร้านที่เป็นบ้านและโรงสีข้าวของเจ๊กเตี้ยในตอนเช้าๆ หลายวันต่อมา
“คือได้ไก่คนละตัวน้อแม่ใหญ่” เจ๊กเตี้ยตะโกนถามออกมาจากในร้าน
“โอ้ย! บักทิดทอง ทิดดอน แล้วกะบักทิดไซจะเดินทางไปเฮ็ดงานประเทศซาอุอิอาระเบีย” แม่ใหญ่สายพินตะโกนกลับซึ่งก็ทำให้พวกเธอหยุดอยู่กลางถนนทรายสีชมพูแดงโดยอัตโนมัติ
“บักทิดจ่อย ทิดโลนำ” แม่ใหญ่สิมพูดต่อ
“โอ…เขาสิไปมื้อนี้บ่ (พวกเขาจะไปวันนี้เหรอ)” เจ๊กเตี้ยถามต่อก่อนจะพันผ้าขาวม้าคาดพุงเดินมาหยุดข้างๆ รั้วปีกไม้เก่าๆ สีดำ
“เอ่อแม่นแล้ว (ใช่แล้ว)…ก็เลยจะไปเลี้ยงญ้าพ่อปู่ให้มัน (ญ้าพ่อปู่=ศาลปู่ตาหรือศาลเพียงตาประจำหมู่บ้าน)” แม่ใหญ่ย้อยเสริม
“บ้านเฮาไปงวดนี้จักคนน้อ”
“เห็นว่าเจ็ดหรือแปดคนนี้ละ กะมีบักทิดดอนลูกเขยข่อยนี้ บักทิดทองผัวอีวารี บักทิดไซลูกเขยแม่ใหญ่ย้อยนี้ บักทิดจ่อยผัวอีบัวไหลนั้น และกะผู้ใดอีกหนอ โอ้ย! จำบ่ได้ ฮ้า ฮ่า ฮา”
“บักทิดโลลูกแม่ใหญ่คำก้อน อีก 4 5 คนบ้านทางคุ้มโรงเรียนพู้น จำบ่ได้คือกัน”
“ไปหลายคือกันน้อ…”
“รอบ 2 อีกหลายคนอยู่เด่เห็นว่ากะดาย (เห็นวากะดาย=จะว่าไปแล้ว)” แม่ใหญ่สายพินกดเสียงลงต่ำก่อนพ่อใหญ่เหลือที่เดินเข้ามาสมทบจะแทรกขึ้น
“เจ๊กเตี้ยไปนุ่งเสื้อไปเลี้ยงญ้าพ่อปู่นำกัน”
“เออ..คันซั่น (ถ้าอย่างนั้น) พวกเจ่าไปก่อนเดี๋ยวจะเดินตามไป” เจ๊กเตี้ยพูดเร็วๆ รัวๆ ก่อนจะดึงผ้าขาวม้ากลับมาพาดบ่าแล้วเดินกลับเข้าไปในร้านอย่างรีบร้อน
“ฟ้าวๆ เด้อ….” เสียงแม่ใหญ่ย้อยปิดท้ายก่อนจะเร่งฝีเท้าตามเพื่อนๆ ที่ล่วงหน้าไปก่อน
แสงแรกยังไม่ทันพ้นปลายยอดต้นมะขาม ขบวนหนุ่มๆ กับเมียสาวที่จะออกเดินทางก็ไปรวมตัวที่ศาลปู่ตาจนแน่นกว่าทุกวัน เจ๊กเตี้ยสาวเท้าสั้นๆ เดินไวๆ ราวกับคนกำลังวิ่ง และเสียงหัวเราะรัวๆ สั้นๆ ติดกันก็ดังขึ้นที่กลุ่มท้ายสุด
“ฮะ ฮะ ฮะ….พวกสูนี้ติสิไปเฮ็ดงานที่ประเทศซาอุดิอาระเบียนะ”
“แม่นพ่อใหญ่หมดทุกคนนั้นละ” ทิดไซที่ยืนข้างๆ ศรีตอบก่อนผู้ใหญ่หมานพ่อทิดดอนคนทำพิธีกรรมจะตะโกนเรียกจากข้างใน
“อ้าว!….ได้เวลาแล้วเด้อ ไผจะไปซาอุฯ ให้เข้ามาด้านใน หลวงพ่อจะได้รดน้ำมนต์ให้”
“เอากระเป๋ามานี้ทิดดอน” ไรราบอกสามีด้วยสีหน้าไม่สู้จะดีนัก กระนั้นทิดดอนก็ปลดกระเป๋าบนบ่ายื่นให้แบบคนกำลังเพ้อเช่นกัน
“พวกสูอย่ามาสำออยหลายยังบ่ได้ไปจริงๆ สักหน่อย ไปๆ ทิดดอนเข้าไป” พูดจบทิดทองก็ผลักหลังเพื่อนให้เดินตามทิดไซเข้าไปด้านในที่เป็นศาลเพียงตายกพื้นสูงจากดินระดับศีรษะพอดี
พิธีกรรมดำเนินต่อไปสักพักเมื่อพ่อใหญ่หมานตรวจดูเส้นคอไก่แต่ละตัวที่นำมาถวายเรียบร้อยแล้ว แกก็พูดราวกับประกาศข่าวดีให้ลูกบ้านที่มารวมตัวกันให้ได้ยินทั่วถึงว่า
“ข่าวดี ข่าวดีพี่น้อง การเดินทางไป-กลับของเด็กหนุ่มบ้านเฮาจะราบรื่น ผ่านไปได้ด้วยดี และปีนี้ฝนก็จะดีนำเด้อ (ฝนมีปริมาณพอเหมาะสม)”
“โอ้ย! สาธุพ่อใหญ่หมานเอ้ย”
หลายคนยกมือไหว้ท่วมหัว และอีกหลายคนถึงกับก้มลงกราบไปกับพื้นดิน โดยเฉพาะแม่ใหญ่สายพินแม่ยายของทิดดอน เหมือนจะเห่อลูกเขยมากเป็นพิเศษ
“สาธุบักทิดดอนเอ้ย ให้โชคให้หมานเด้อ (โชคหมาน= โชคลาภวาสนา)”
“ไป….ออกเดินทางได้ ไม่มีอะไรแล้ว ให้ได้เงินได้คำ (ได้เงินได้คำ=ได้เงินได้ทองคำ) กลับบ้านกลับเฮือนทุกผู้ทุกคนเด้อลูกหลานเอ้ย” พ่อใหญ่หมานให้พรพร้อมกับอุ้มบาตรน้ำมนต์รดให้ทั่ว หนุ่มๆ ที่จะออกเดินทางต่างก้มหน้ารับพรและน้ำมนต์โดยพร้อมเพียงกัน
“ยังบ่ได้ไปจริงๆ ดอกพ่อใหญ่แค่ไปเฮ็ดหนังสือเดินทาง 2 อาทิตย์” ทิดโลก้มหน้าบอก
“เออ คือกันนั้นละวันเดินทางจริงๆ จะรดน้ำมนต์ให้อีกรอบ ไป ไป สบายใจแล้วเด้อพี่น้องบ้านโคกอีรวยทุกผู้ทุกคนเอ้ย…ไป-มาปลอดภัยทุกคนๆ ไป ไป ออกเดินทางได้”
ทันทีที่แดดแรกพ้นยอดมะขาม แม่ใหญ่ย้อยกับแม่ใหญ่สายพินที่นั่งอยู่กับโคนต้นขนวน ก็เอาผ้าผืนเล็กๆ ที่พาดบ่ามาด้วยเช็ดน้ำตาอยู่แล็บๆ โดยไม่ทันที่หนุ่มๆ จากบ้านโคกอีรวยจะเข้าไปก้มกราบลาด้วยซ้ำ…มันเป็นน้ำตาแห่งความปลื้มปิติโดยแท้ ไม่เว้นกระทั้งเจ๊กเตี้ยที่ไม่มีลูกหลานไปกับเขากระนั้นแกก็เป็นคนหนึ่งที่หนุ่มๆ ให้ความเคารพ…..ไม่ได้ยินเสียงหัวเราะเห็นแต่เอามือหนึ่งตบหลังหนุ่มๆ ที่เข้ามาไหว้ลาอีกข้างคอยปาดน้ำตาทิ้งเหมือนกับคนอื่นๆ….ความสวยงามของหมู่บ้านเล็กๆ ที่ซ่อนตัวใต้ป่าเต็งรังงดงามให้ได้เห็นในอีกมุมหนึ่ง ถึงแม้พวกเขาจะจากไปพร้อมๆ กับดอกพะยอม แต่กลิ่นที่หอมฟุ้งอันเป็นเสน่ห์เฉพาะตัวจะคงอยู่ในใจตลอดไป….
“อ้ายทิดดอน….”
“เออ มึงอย่าสำออยหลาย อยู่กับบ้านเลี้ยงลูกรออ้ายกลับมาเด้อ….อ้ายสัญญาว่าสิหาเงินซื้อสร้อยทองมาแขวนคอไรราให้ได้”
“อ้ายทิดดอน….เดินทางปลอดภัยเด้ออ้าย บ่ต้องเป็นห่วงคนทางบ้านดอก ข่อยจะเลี้ยงลูกรอเจ่ากลับมา ข่อยจะได้เป็นคุณนายซาอุฯสักเทียหนึ่ง (เทีย=ที)” ไรราพูดระดับหน้าอกสามี พลางร้องไห้ปริ่มใจจะขาดให้ได้ กระทั้งทิดไซเกิดความรำคาญ
“ไปแค่ 2 อาทิตย์มาฮ้องมาไห้ปานผัวจะไปตาย…ไปไป บักทิดดอนออกเดินทางเดี๋ยวมันจะฮ้อน รถรอเฮาแค่ 4โมงเซ่า (เช้า) เดี๋ยวจะบ่ทัน”
“ปากเจ้าบ่เป็นศิริมงคลเลยเนาะอ้ายบักทิดไซ…”
“เออ..มันเว่าเล่นซื่อๆ ดอก (เฉยๆ) เจ่าพาลูกกลับบ้านซะไป” ทิดดอนบอกไรราอีกรอบ
“ทิดดอน ทิดดอน ทิดดอนนะ ฮื้อๆๆๆๆ”
………
… แสงแรกเทียบทาทั่วทุ่ง…
….แต่บ้านโคกอีรวยกลับฮำฮอน…
…ราวกับปิติปนห่วงหาลึกๆ…
…อาลัยปลื้ม-ปริ่ม-ใจเศร้า…
…ยินดี พร้อมฝันเริ่มจะผลิบาน…
……….
จบ วันออกเดินทางปลอมๆ คุณนายซาอุฯ (ฉบับบ้านโคกอีรวย) บทที่ 6
