นิยายอ่านฟรีจบเรื่อง ฉันกับนางฟ้าตัวกลม ตอนที่5
ฉันกับนางฟ้าตัวกลม ตอนที่5
“นางฟ้าตัวกลม”
“บักหล่าคำแพงก้อนเท่าแคงเอื้อย…ขาเอี้อยใหญ่รึเปล่า” อาเจ่ตัวกลมถามแบบคนตั้งหน้าตั้งตาจะหาเรื่องด่า 100 เมตร ผมรู้สึกเย็นวาบ วูบยันไข่…แรกๆ ก่อนจะมาแวนคูเวอร์ผมได้จองโรงแรม Holiday Inn Vancouver Downtown&Suites บนถนน Howe ST.เอาไว้ 3 วัน แต่เพราะของที่แม่ฝากมาค่อนข้างเยอะ ประกอบกับผมตื่นเต้นที่จะได้เจออาเจ่คนสวยกับครอบครัวจึงตกปากรับคำให้แกมารับที่สนามบิน…ฉะนี้ก็เลยต้องพักอยู่บ้านสีขาวบนถนน 88 โดยปริยาย ผมเป็นคนขี้เกรงใจนะครับเพราะทั้งอาเจ่ตัวกลมและอาเฮียฝรั่งยอมหยุดงานเพื่อจะพาผมเที่ยวตั้ง 1 เดือน เทียวไปรับไปส่งที่โรงแรมเห็นจะไม่สะดวก (ผมคิด) แต่ก็ดีครับยอมเสียเครดิตกับทางเอ๊กพีเดีย แล้วได้ความเป็นพี่เป็นน้องคืนมามันสุดแสนจะดีต่อจิตใจ…คุณว่าไหม
“ว่าไงเธอ ขาเอื้อยใหญ่ไหม” เอาอีกแล้วกู ผมเกาหัวยิกๆ ขณะเดียวกันก็คิด คิด คิดว่า (กูจะออกทางไหนวะถึงจะไม่เจ็บตัว) ผมเหลือบมอง นั้นแน่แววตาคนมีชัยเตรียมจัดการกับลูกแกะน้อยๆแผ่กระจายไปทั่วห้องโดยสาร “ตอบเร็วๆ สิทิมมี่….” เธอกระตุ้น
“…ใหญ่มาก…” ผมหาทางออกไม่เจอเลยตอบแบบง่ายเข้าไว้ หวังจะให้จบๆ ไป แต่…
“แก่ว่าฉันอ้วนเหรออ…ลงไปเดินถนนเลย” อาเจ่ตัวแสบ เอ้ย! ตัวกลมแว๊ดๆ เสียงแหลมสูง
“นั้นไงกูว่าแล้ว” ผมครางในลำคอ พยายามไม่ให้ปากขยับ
“ตอบใหม่ๆ ฉันให้โอกาสแกอีก 1 ครั้ง”
ผมก็ยังหาทางออกไม่เจอ “เออๆ เล็กยาว สวย เหมือนหยวกกล้วยเลย”
“แกตอแหลฉันอะ ทิมมี่นะ….แกโกหกฉานนน แกตอแหลฉานนน” นี้แหละครับอาเจ่ตัวแสบของผม เป็นไงละสาววัยดึก ถ้ารถไม่วิ่งบนถนน Trans-Canada HWY. ผมจะยอมลงเดินกลับเชอร์รี่เลยเอาซิ “ทิมมี่อะ ตอบใหม่ ตอบใหม่ บักหล่าคำแพงก้อนเท่าแคงเอื้อย…เร็วๆ”
“อาเจ่สวย สวยเหมือนนางฟ้า” ผมหยุดหายใจประเมินสถานการณ์ เมื่อเห็นรอยยิ้มที่มุมปาก “นางฟ้าตัวกลมๆ นะ” ไม่ลืมแดกดัน จิกกัดหวังจะเอาคืน แต่…เอ้อ! เฮ่ย! คราวนี้มันได้ผลแฮะ ผมแปลกใจ เสียงหัวเราะรัวลั่นจนเห็นน้ำตาเล็ดออกมา
“ฮาๆ ฉานนชอบ นางฟ้าถึงจะตัวกลมแต่ก็เป็นนางฟ้า ฮาๆๆ”
และขณะที่รถติดไฟแดงอยู่บนถนน Fraser HWY ตัดกับถนน 160 ทางเลี้ยวจะเข้าบ้าน
“บักหล่าคำแพง ดูๆ ขอทานที่นี้ก็มีนะเธอ เห็นป้ายแขวนคอเขาไหม” อาเจ่ตัวแสบชี้ให้ดูขอทานผู้ชายฝรั่งที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นหินอยู่เกาะกลางถนน โดยมีป้ายลังกระดาษพร้อมเชือกคล้องคอเขียนด้วยภาษาอังกฤษว่า I’m Hungry, I no money, I’m Sick, I’m not Home
“น่าสงสารเขานะเธอ เรียกให้ฉันหน่อยซิ” นางฟ้าก็คือนางฟ้าครับท่านผู้อ่าน
“Hey! you Come here” ผมลดกระจกตะโกนข้ามรถอีก 2 คัน จนเห็นขอทานคนที่พูดถึงยิ้มกว้างแล้วเดินตรงเข้ามาหา นางฟ้าตัวกลมส่งเงินเหรียญให้หลายเซ็นต์ จังหวะเดียวกับกล้องจากโทรศัพท์มือถือก็ถ่ายรูปอันเต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตาเอาไว้ได้ในเสี้ยวนาที ผมกลับถึงบ้านไล่ดูภาพที่ละเฟรม ทีละรูป สุดท้ายก็มาจบที่ภาพๆ นี้…มันนิยามความหมายเอาไว้ได้มากมาย เมตตาขยายความกรุณาในกระจกข้าง (สังเกตกระจกข้างรถนะครับ) อย่างพอเหมาะพอเจาะ….อุ้ย! ผมชอบภาพนี้มากๆ ให้ตายซิ…
ครับ พรุ่งนี้ผมรับปากว่าเราจะถึง Gastown อย่างแน่นอน…หิวละผมขอตัวไปหาอะไรกินก่อน บ่ายๆ ค่ำๆ เห็นร้านกาแฟข้างซุปเปอร์มาเก็ตของคนอินเดียที่สี่แยกมุมถนน Fraser น่านั่งมาก กะจะไปนั่งอ่านหนังสือ “มูซาชิ ฉบับ ท่าพระจันทร์ที่เตรียมมาจากเมืองไทยให้จบ…ที่บอกว่าจะไปนั่งอ่านหนังสือนะ แม่งกูโคตรตอแหลเลย ความจริงในหัว “กูกะจะไปนั่งอ่อย ฝรั่งต่างหาก…ฮิ้วๆๆ”
ผม Timmy Buto รายงานจากบ้านสีขาวทรงบาวาเรียนถนน 88 แวนคูเวอร์ ประเทศแคนาดา ไปหาซันบล็อคกับแป้งก่อนละ…. “ค่ำๆ กูจะไปนั่งอ่านหนังสือ ฮิ้ว!”
