คฤหาสน์ทะเลสาป คิดบวกความสุขในมุมเล็กๆ
คฤหาสน์ทะเลสาป
“วันอาทิตย์ที่จะถึงคุณพรรัตน์เจ้าของธุรกิจส่งออกนัดเข้าไปดูบ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้าน คฤหาสน์ทะเลสาบ จังหวัดปทุมธานี พี่วัฒน์วิศกรส่วนตัวจะว่างหรือเปล่าน่า….ลากคอไปด้วยดีกว่า…จะได้ปรึกษาเรื่องโครงสร้างในตัว…ไปต่อหรือจบจะได้สรุปในวันเดียว”
: “ฮัลโหล…สวัสดีครับพี่วัฒน์ ไม่ทราบว่าสะดวกคุยหรือเปล่าพี่”
: #ได้ๆ…Timmy มีอะไร”
: “คือว่า คุณพรรัตน์ลูกค้าเก่าบริษัทเดิมผมอะพี่…ท่านไปเห็นบ้านหลังหนึ่ง ในหมู่บ้านคฤหาสน์ทะเลสาบ…ปทุมธานี…อยากจะซื้อมา Renovate ขาย-ผมเลยอยากจะชวนพี่เข้าไปดูด้วยกันหน่อย ถ้าไปต่อไหวก็จะนำทีมเข้าไปทำแบบ แต่ถ้าโครงสร้างที่ทิ้งไว้นานไม่น่าไหวจะได้หยุด…ขี้เกียจมานั่งปวดหัวภายหลังอะพี่”
: #เออ…คุณพรรัตน์นี้ก็แปลกคนเนอะ…ชอบหาซื้อแต่บ้านเก่าๆ มา Renovate ขาย…ได้ๆ มารับผมนะ ช่วงนี้รถเข้าอู่#
: “ครับพี่…งั้นประมาณ 8 โมงนิดๆ ผมเข้าไปรับ เพราะนัดคุณพรรัตน์ประมาณ 9 โมงครึ่งกลัวรถติดนะ”
: # OK…ได้เลย#
: “ขอบคุณครับพี่ แล้วเจอกัน”
คิดบวก ความสุขในมุมเล็กๆ ตอน “คฤหาสน์ ทะเล-สาป” ผมไม่ได้เขียนผิดหรอกครับ ผมจงใจจะใช้คำว่า “สาป” จริงๆ เพราะอะไรนั้นรึ ก็เพราะตำนานของบ้านติดทะเลสาบหลังที่ว่ามันน่าสะพรึงกลัว….ผมได้ข้อมูลมาจากคุณพรรัตน์-และคนรอบๆ บ้านหลังนั้นเล่าให้ฟังว่า…..เดี๋ยวๆ…อย่าเพิ่งเล่า
ใครอยากฟังเรื่องราวตื่นเต้นชวนขนลุก-สลับหดหู่ในโชคชะตาของครอบครัวเล็กๆ ครอบครัวหนึ่ง ยกมือขึ้น OK. ถ้าพร้อมแล้ว
มา! ขยับเข้ามาใกล้ๆ…เดี๋ยว Timmy จะเล่าให้ฟัง
เช้าวันอาทิตย์ผมกับพี่วัฒน์ก็มาถึงสถานที่นัดหมายตรงเวลาเปะ!…ซึ่งบ้านคุณพรรัตน์อีกหลังก็อยู่ในโครงการเดียวกัน แต่อยู่คนละมุมของทะเลสาบกว้างสุดสายตาที่เคยเป็นบ่อดินเก่า การมาเลสแค่ 10 นาทีจึงถือว่าท่านยังสามารถรักษาเวลานัดหมายได้ดีทีเดียว (เปล่าประชดนะ) ท่านมาพร้อมกับคนขับรถที่ผมคุ้นเคย
: “สวสัดีครับคุณพรรัตน์” ผมกล่าวทักทายขณะกระจกข้างรถเบนซ์เลื่อนลง
: “..หวัดดีๆ…วัฒน์มาด้วยรึ เออ ดีๆ….ขับรถตามผมมาเลย Timmy บ้านหลังที่ว่า ผมเพิ่งไปโอนเมื่อวานก่อน อยู่ในซอยบ้านโดมโน้น!” ท่านชี้มือนำทาง แต่ผมก็ไม่รู้อยู่ดี จึงรีบผงกหัวตอบรับก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถและขับตามรถของท่านไปติดๆ
“ท่านซื้อแล้วเหรอ….ตายๆ งานนี้ก็เท่ากับมัดมือชกชัดๆ….งานหนักละคราวนี้” ผมพูดกับพี่วัฒน์ขณะอยู่ในรถยนต์ตามลำพัง
“เขาก็นิสัยแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่รึ! ดูอย่างบ้านหลังก่อนดิ….ทรุดแล้วทรุดอีก พี่บอกว่าโครงสร้างเก่าใช้ไม่ได้แล้ว เขายังไปว่าจ้างทีมวิศวกรธรรมศาสตร์มาทดสอบหักหน้าพี่อีก…ผลออกมาก็ต้องทุบทิ้งแล้วสร้างใหม่อยู่ดี”
“ผมถึงชวนพี่มาไง…เขาเชื่อมือพี่ขึ้นเยอะ”
“ก็ว่ากันไป”
ไม่ถึง 15 นาทีรถเบนช์สีดำก็เลี้ยวเข้าไปจอดในซอยที่เขียนด้วยอักษรไทยโบราณว่า “ซอยบ้านโดม” ผมจึงเลี้ยวเข้าไปจอดต่อท้ายในระยะมาตรฐาน พอพวกเราลงมายืนบนถนนการกล่าวคำทักทายอย่างเป็นทางการจึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง…
“Timmy เราต้องคุยกันก่อนนะ บ้านที่ผมเพิ่งซื้อและไปโอนกันเรียบร้อยเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาคือบ้านหลังคาโดมสุดซอยติดทะเลสาบ…ผมซื้อมา 65 ล้านบาทเพราะว่าสงสาร เดิมทีหัวหน้าครอบครัวทำงานเป็นกัปตันสายการบินในยุโรป แม่บ้านเป็นครูมัธยม ลูกสาวคนโตกำลังเรียนมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่ประเทศอังกฤษ ส่วนลูกชายออกจะเป็นพวกอาร์ทติส-ศิลปิน-ชอบเป็นดีเจ เปิดเพลงตามผับพอพ่อเสียชีวิต…เขาก็หายสาบสูญ ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน แม่ก็ป่วยจำอะไรไม่ค่อยได้ ทำอะไรไม่ค่อยเป็น พอหัวหน้าครอบครัวเสีย เงินประกันชีวิตหลายสิบล้านก็ไม่สามารถใช้หนี้ได้หมด บ้านที่อยู่ปัจจุบันกลายเป็นภาระที่ต้องดูแล คนรับใช้ที่มีอยู่ 2 ครอบครัวรวม 6 คนจึงช่วยกันเป็นธุระขายให้ ลูกสาวคนโตก็เพิ่งบินกลับจากอังกฤษเมื่ออาทิตย์ก่อน เห็นได้ข่าวว่าเธอกับแม่จะออกไปเช่าตึกแถวเพื่อนแถวๆ สามเสน…ก็มีคนเขาเตือนผมนะว่าบ้านหลังนี้มีอาถรรพ์ ขณะก่อสร้างคนงานก็ตายหลายคน โดมใหญ่เหนือหลังคาสถาปนิกก็ออกแบบไม่ได้สัดส่วน ไม่ถูกหลัก ขาดๆเกินๆ…แล้วยังเอาหิ้งพระขึ้นไว้ขณะเจ้าของที่ดินเก่ายังเป็นคนอิสลามอีกต่างหาก….”
“อ้าว!….แบบนี้คุณพรรัตน์คิดว่าจะซื้อมา Renovate หรือทุบทิ้งแล้วสร้างใหม่ครับ”
“Renovate ขาย บ้านติดทะเลสาบโดยรอบหลังใหญ่สวยๆ แบบเนี้ย ทุบทิ้งเสียดายแย่ ผมกะว่าจะเปลี่ยนพื้นที่ภายในบางส่วนแล้วทาสีใหม่ก็พอ….เขาขายในราคาถูกมากๆ ทาสีเสร็จจะเชียร์เพื่อนมาดู ผมกะว่า 120-130 ล้านบาทน่าจะขายไม่ยาก”
(โห!…ผมแอบหูผึ่งในใจ….แต่ก็เผลออ้าปากทำตาโตๆ ให้จับพิรุธไปแล้ว) พอผมกับวิศวกรเดินรับข้อมูลทั้งหมดจากคุณพรรัตน์จบ… ก็ถึงเวลาที่พวกผม 2 คนจะต้องออกสำรวจด้วยตัวเองสักที
บ้านหลังนี้เป็นศิลปะนีโอคลาสสิก (Neo-Classic) ลูกผสมขนาด 3 ชั้นครึ่ง ส่วนครึ่งชั้นเหนือชั้น 3 ก็คือโดมเจ้าปัญหาที่คุณพรรัตน์กะจะทุบทิ้ง-ปรับเป็นที่นั่งชมวิวเก๋ๆ….ผมก็แอบเห็นดีเห็นงามด้วยกับไอเดียนี้… อันที่จริงแล้วหากนับรวมชั้นใต้ดินที่แทบไม่ได้ใช้งาน-บ้านหลังนี้ก็ถือว่า 4 ชั้นครึ่งนะครับ คุณพรรัตน์ให้โจทย์กับทีมงาน-ช่วยหาวิธีเปิดใช้ห้องใต้ดินให้หน่อย จะปรับเป็นห้องอะไรได้บ้าง ซึ่งจากการสำรวจเบื้องต้นปัญหาของห้องใต้ดินที่ติดกับทะเลสาบแห่งนี้ก่อสร้างไม่ได้มาตรฐาน จึงทำให้น้ำและความชื้นซึมขึ้นมา สังเกตจะเห็นตะไคร่น้ำสีเขียวจับอยู่เป็นบริเวณกว้างๆ…ถึงกระนั้นเราก็รับปากว่าจะช่วยคิดให้…ขณะที่เดินสำรวจไปเรื่อยๆ เหล่าคนใช้ ชาย-หญิงภายในบ้านก็กุลีกุจอเข้ามาช่วยอำนวยความสะดวกต่างๆ นานา…มีเพียงมุมเล็กๆ เท่านั้นที่พอจะสังเกตเห็นหญิงวัยกลางคนนั่งปรับทุกข์กับหญิงสาวซึ่งน่าจะเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านที่เพิ่งกลับจากประเทศอังกฤษ คุณพรรัตน์ได้บอกภายหลังว่า เขาให้เวลาคนในบ้านย้ายออกภายใน 2 เดือน….และมีช่วงหนึ่งขณะที่ผมเดินตามหลังคุณพรรัตน์ อยู่ๆ หญิงสาวอายุน่าจะ 20 ต้นๆ ก็เดินเข้ามายกมือไหว้ ผมไม่ได้แอบฟัง แต่หูก็ได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ชัดเจน…
“สวัสดีคะคุณลุง”
“หวัดดีหนูแอร์….คุณแม่เป็นอย่างไรบ้าง”
“คุณแม่เข้มแข็งขึ้นคะ…เพื่อนคุณแม่ที่สามเสนมีตึกแถวหลายห้อง คุณแม่เลยขอเช่าห้องหนึ่ง ก็คิดว่าเราจะย้ายออกได้ภายในเดือนนี้แหละคะคุณลุง”
“อ้าวแล้วน้องชายหนูละติดต่อได้รึยัง”
“ยังเลยคะ….หนูกลัวหากเขากลับมาไม่ทันพวกหนูย้ายออก กลัวเขาจะช็อก เลยอยากฝากให้คนงานของคุณลุงช่วยเป็นธุระให้หน่อย…นี้คะคือเบอร์โทรบ้านเช่าและที่อยู่ใหม่ของคุณแม่”
“ได้…ลุงจะ COPY แจกคนงานเก็บไว้ ไม่ต้องกังวล แล้วเรื่องเรียนของหนูละ”
“เหลืออีกแค่เทอมเดียวก็จบแล้วคะ….หนู หนูกะว่าจะแต่งงานกับเพื่อนชาวอังกฤษแล้วหาทางเอาคุณแม่ไปอยู่ด้วยกันซะที่โน้นเลย”
“เออ..ดี ดีแล้วละ…หนูแอร์เป็นเด็กเข้มแข็งมากๆ เลย…ต่อจากวันนี้หนูต้องเป็นหัวหน้าครอบครัวอย่างสมบูรณ์แล้วนะ อะไรที่หนูคิด หนูต้องตัดสินใจไปเลย อย่ารีๆ รอๆ เด็ดขาด”
“ขอบคุณมากๆ คะคุณลุง…หลังจากขายบ้านหนูคิดว่าจะให้เงินคนงานในบ้านไปตั้งหลักครอบครัวละก้อน ใช้หนี้ให้จบ….ที่เหลืออีกนิดหน่อยก็จะแบ่งไว้ให้น้องชาย ส่วนตัวหนู หนูคิดว่า หนูเอาตัวรอดได้”
“ดีแล้วละ ดีมาก…มีอะไรก็บอกลุงไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณมากคะ….หนูฝากเรื่องน้องชายหนูด้วยนะคะ”
“ได้ๆ….แล้วนี้หนูแอร์จะกลับอังกฤษเมื่อไร”
“ก็กะว่าจะอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่จนกว่าน้องชายจะกลับมาโน้นแหละคะ เรื่องเรียนกลับไปค่อยว่ากัน…อาจจะด๊อบแล้วค่อยไปเรียนใหม่เทอมหน้า”
“หนูแอร์เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่เข้มแข็งมากๆ เลยนะ”
“สถานการณ์บังคับให้แอร์ต้องเข้มแข็งคะคุณลุง…”
“ดีๆ….ลุงเอาใจช่วย….สู้ต่อไป เรื่องน้องชายไม่ต้องกังวลเพราะหลังจากที่หนูกับคุณแม่ย้ายออกลุงจะให้คนงานเข้ามาอยู่ประจำที่นี่ 2 คนทันที…ถ้าน้องชายหนูกลับมาอย่างไรเสียก็ต้องได้คุยกันละ”
“ขอบคุณคุณลุงมากๆ คะ”
ครับถึงบ้าน 4 ชั้นครึ่งที่ห้อมล้อมไปด้วยทะเลสาบหลังนี้ จะเป็นบ้านที่โดนสาปตามคำเล่าลือหรือไม่…ไม่ใช่ประเด็นหลักที่ผมต้องการจะสื่อ….แต่ประเด็นหลักของบทความ คิดบวก ความสุขในมุมเล็กๆ ตอน “คฤหาสน์-ทะเล-สาป” บทนี้…ผมต้องการสื่อเพื่อเป็น เคทสตาร์ทดี้ (Case Study) ให้ทุกท่านมีสติในทุกๆ ขณะ… อุบัติเหตุไม่ได้ละเว้นใครหรือครอบครัวคนใดคนหนึ่ง หากเกิดปัจจุบันทันด่วน คุณๆ ท่านๆ จะได้ครองสติแก้ปัญหาได้ถูกจุด อย่างหนูแอร์ชีวิตเธอเป็นคุณหนู พูดภาษาชาวบ้านๆ เธอแทบจะคาบช้อนเงินช้อนทองมาตั้งแต่เกิดด้วยซ้ำ… เมื่อถึงจุดๆ หนึ่งเธอต้องมาเป็นเสาหลักให้กับครอบครัวทั้งๆ ที่อายุยังไม่ถึงวัยเบญจเพส…ผมเห็นแววตาและสีหน้าที่เธอแสดงออกในวันนั้นแล้วอดทึ่งในตัวของเด็กสาวคนนี้ไม่ได้ …ผมแอบมองขณะเธอนั่งแพ็คของลงลังกระดาษ มือเล็กๆ ขาวๆ เรียวๆ ไม่ควรมาดึงกระชากเชือกฟางแข็งๆ ด้วยซ้ำ… สมัยคุณพ่อยังมีชีวิตเธอเคยสวมเสื้อยืดคอกลมสีขาวหม่นๆ กึ่งเก่า กึ่งใหม่แบบที่สวมวันนี้หรือไม่…เหงื่อที่ไหลอาบใบหน้าเธอก็แค่ดึงคอเสื้อขึ้นซับ ใช้หลังมือปาดทิ้ง ครั้งแล้วครั้งเล่า…เธอจะคิดถึงชุดราตรีพลิ้วๆ เดินรับลมไปรอบๆ ทะเลสาบโดยมีสาวใช้คอยเสริฟน้ำเสริฟนมให้หรือเปล่าน้อ….
ก่อนจะขึ้นรถ ผมมีโอกาสปะ! กับเธอตรงๆ… เธอยิ้มส่งให้ผมบางๆ จนผมอดบอกส่งเธอด้วยประโยคง่ายๆไม่ได้
“คิดบวก แล้วโลกทั้งโลกจะโอบกอดน้องแอร์ด้วยความรัก…เชื่อพี่ Timmy นะครับ”
เธอยิ้มปลื้มๆ จนสังเกตเห็นผิวน้ำรื่นๆ ใสๆ จับผิวกระจกตากำลังสะท้อนเงาตัวผมระยิบระยับ… เธอพยักหน้าแทนคำขอบคุณที่ไม่อาจเอ่ยจากปากในเวลานั้น…ผมพยักหน้าให้เธอเห็นอีกก่อนจะพยายามจดจำภาพเด็กสาวตัวเล็กๆ บางๆ เพื่อมาเป็นบทเรียนชีวิตใช้เตือนสติในยามคับขัน
“ขอบใจน้องแอร์…ขอบคุณสำหรับบทเรียนชีวิตที่ไม่มีวันอ่านจบ…โชคดีครับ”