กุญแจห้องคอมพ์ เรื่องราวดีๆ ที่ควรจดจำ
กุญแจห้องคอมพ์
ย้อนกลับไปสิบกว่าปีที่แล้ว
จำได้ว่าวันแรกที่เดินเข้าไปที่ อ.ก.ว. หรือ โรงเรียนอัลกุรรออ์วิทยา (ประเวศ) วันนั้นท่านผู้อำนวยการเป็นคนพาไป เนื่องจากท่านเห็นว่าพอมีความรู้เรื่องคอมพิวเตอร์อยู่บ้าง ก็เลยชักชวนให้ไปสอน ให้ดูแลระบบคอมพิวเตอร์ที่ห้องคอมพ์ของโรงเรียน ตลอดจนเว็บไซต์ของโรงเรียนด้วย ต้องขอขอบพระคุณท่านผู้อำนวยการโรงเรียนไว้ ณ ที่นี้ด้วยที่ให้โอกาส จำได้ว่าวันนั้นที่เข้าไป โรงเรียนยังไม่เปิด อาจเป็นช่วงปิดเทอมหรือเป็นวันเสาร์-อาทิตย์นี่แหละ ไม่แน่ใจ ซึ่งแน่นอนโรงเรียนยังไม่เปิดก็ต้องไม่มีนักเรียนมาโรงเรียน โรงเรียนหยุดไม่เจอนักเรียน แต่คนหรือบุคลากรของโรงเรียนที่จะต้องได้เจอแน่ๆ มีอยู่คนหนึ่ง คนๆ นั้น คือ นักการของโรงเรียนนั่นเอง
นักการโดยส่วนมากก็จะมีบ้านพักอาศัยอยู่ที่โรงเรียนเลย หรืออยู่ใกล้ๆ โรงเรียน เนื่องจากต้องคอยดูแลความเรียบร้อยของโรงเรียนอย่างใกล้ชิด วันไหนที่โรงเรียนเปิด นักการอาจเป็นนักการจริงๆ แต่วันไหนที่โรงเรียนปิด นักการเป็นทุกตำแหน่งของโรงเรียน ใครไปใครมาก็ต้องเจอนักการ
นักการของ อ.ก.ว. ทุกคนเรียกกันติดปากว่า บังยา ไม่ว่าครูไม่ว่านักเรียนเรียกเหมือนกันหมด ตั้งแต่เจอบังยาวันแรกและตลอดระยะเวลาที่ได้เข้าไปสอน บังยาจะเป็นผู้ที่มีบทบาทเป็นอย่างมากในห้องคอมพิวเตอร์
“อาจารย์ คอมพ์เครื่องไหนที่นักเรียนไม่ได้ปิด ผมก็ปิดให้” บังยาเคยบอก คำบอกนี้ บอกให้รู้ว่าบังยาเกี่ยวข้องกับห้องคอมพิวเตอร์ในด้านของซอฟต์แวร์ด้วย ส่วนด้านฮาร์ดแวร์นั้นเกี่ยวข้องอยู่แล้วโดยตรง โต๊ะพัง เก้าอี้เสีย น้ำไหลเข้าห้อง หลอดไฟเสีย โต๊ะครูไม่มีที่ล๊อก ที่จัดเก็บฮาร์ดแวร์เก่าๆ ที่ไม่ได้ใช้แล้ว ฯลฯ ปัญหาบางส่วนเหล่านี้ บังยา จัดการหมด
“ข้าวมาแล้วครับอาจารย์” คำบอกที่คุ้นเคยอีกประโยคหนึ่ง มีอยู่ช่วงหนึ่งที่จะต้องสั่งข้าวมาให้ครูทุกวัน บังยานั่นเองเป็นคนจัดการ จะเห็นได้ว่าแม้แต่เรื่องปากเรื่องท้องของครูก็อยู่ในความดูแลของบังยา
วันไหนที่สั่งให้นักเรียนทำความสะอาดห้องคอมพ์ “อาจารย์ ไม้กวาดไม่มีเหรอ? ที่ตักขยะไม่มีเหรอ?” นักเรียนถาม คิดอะไรไม่ออกครูก็บอกไปว่า “ไม่รู้เหมือนกัน ลองไปถามบังยาดูนะ”
วันไหนที่เก้าอี้ห้องคอมพ์ไม่ครบ “อาจารย์ เก้าอี้หายไปไหนหมด?” “ไม่รู้เหมือนกัน ลองไปถามบังยาดูนะ”
มีเรื่องอื่นๆ อีกมากมายที่ครูคอมพ์คิดถึงแต่บังยาเป็นคนแรก
ขออนุญาตเขียนตามเพื่อนครูที่โรงเรียนเขียน สำหรับบังยาไว้ ณ ที่นี้
“ขออัลลอฮฺทรงอภัย และให้ความเมตตากับบังยะห์ยาของเราด้วยเถิด”
“ทุกชีวิตกลับคืนสู่พระเมตตาของอัลเลาะห์ น้อมรับตามหนทาง”
ย้อนกลับไปสิบกว่าปีที่แล้วอีกที วันแรกที่เข้าไป อ.ก.ว. มีอยู่สิ่งหนึ่งที่บังยายื่นให้ สิ่งนั้นคือ กุญแจห้องคอมพ์ ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันผู้รับใบอนุญาตบอกว่าจะทำประตูห้องคอมพ์ใหม่ และวันนี้ก็ได้รับ กุญแจห้องคอมพ์ดอกใหม่มาแล้วเป็นที่เรียบร้อย รับมารวมไว้กับกุญแจดอกเก่าที่ได้รับมาเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว
นานวันต่อไปในภายภาคหน้า อาจจะลืมไปบ้างตามกาลเวลาว่ามีเรื่องราวอะไรดีๆ บ้างของบังยา จะเก็บ กุญแจดอกเก่าดอกนี้ไว้ไม่ทิ้ง ถึงแม้ไม่ได้ใช้เปิดไขห้องคอมพ์แล้ว ก็จะเอาไว้ใช้เปิดไขความทรงจำดีๆ เรื่องราวดีๆ ของผู้ที่ยื่นให้ในวันแรกที่เข้าไป อ.ก.ว.
